محصولات پتروشیمی

در یک مفهوم گسترده، مواد معدنی را می‌توان در چهار طبقه تقسیم بندی نمود: عناصر، ترکیبات یونی، ترکیبات مولکولی و جامدات شبکه‌ای یا بسپارها.

عناصر: عناصر دارای ساختارها و خواص بسیار متفاوت هستند. بنابراین می‌توانند به یکی از صورتهای زیر باشند:

گازهای اتمی (Kr , Ar) یا گازهای مولکولی (O2 , H2)

جامدات مولکولی (C6 , S8 , P4)

مولکولها یا جامدات شبکه‌ای گسترش یافته (الماس، گرافیت)

فلزات جامد (Co , W) یا مایع (Hg , Ca)

ترکیبات یونی: این ترکیبات در دما و فشار استاندارد معمولاً جامدند و عبارت‌اند از:

ترکیبات یونی ساده، مانند NaCl که در آب یا دیگر حلالهای قطبی محلول‌اند.

اکسیدهای یونی که در آب غیر محلول‌اند، مانند کلسیم اکسید (CaO) و اکسیدهای مختلط همچون اسپانیل (

MgAl2O4)، سیلیکاتهای مختلف مانند CaMg(SiO3)2 و ...

دیگر هالیدهای دوتایی، کاربیدها، سولفیدها و مواد مشابه. چند مثال عبارتست از: BN , GaAs , SiC , AgCl.

ترکیباتی که دارای یونهای چند اتمی (به اصطلاح کمپلکس) هستند، همچون Ni(H2O)62+ , Co(NH3)63+ , SiF62- .

ترکیبات مولکولی: این ترکیبات ممکن است جامد، مایع یا گاز باشند و مثالهای زیر را دربر می‌گیرند:

ترکیبات دوتایی ساده همچون UF6 , OsO4 , SO2 , PF3 .

ترکیبات پیچیده فلزدار همچون RuH(CO2Me)(PPh3)3 , PtCl2(PMe3)2 .

ترکیبات آلی فلزی که مشخصاً پیوندهای فلز به کربن دارند، مانند Zr(Cn2C6H5)4 , Ni(CO)4 .

جامدات شبکه‌ای یا بسپارها: نمونه‌های این مواد شامل بسپارهای متعدد و متنوع معدنی و ابررساناها است. فرمول نمونه‌ای از ترکیبات اخیر YBa2Cu3O7 است.

در روزهای اولیه صنعت فولاد، فولاد به این روش ساخته می شد. در این روش چدن را در ظرف کوره بلند می گذارند و شعله را روی آن می دمند تا ذوب شود. آهن مذاب را به هم می زنند تا کربن آن در تماس با اکسیژن هوا بسوزد. پس از آن، کربن آن مقدار قابل توجهی به صورت گاز است

 از آن جدا می شود، دمای ذوب آن بالا می رود و به صورت خمیر در می آید. خمیر فولاد را به صورت تکه تکه با گاز سوز از کوره خارج کرده و با چکش می زنند تا سرباره تشکیل شده از آن جدا شده و یکپارچه شود. سپس فولاد به دست آمده مورد استفاده قرار می گیرد. این روش دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد زیرا ظرفیت تولید کافی وجود ندارد و فولاد حاصل همیشه از کیفیت یکسانی برخوردار نیست.

به گفته وارن ساسمن مورخ و محقق در کتاب فرهنگ به عنوان تاریخ، استفاده از عبارت «شخصیت خوب» در قرن نوزدهم به اوج خود رسید.

ساسمن می گوید: «شخصیت یک کلمه و مفهوم کلیدی در واژگان روزمره انگلیسی ها و آمریکایی ها بود. و از نظر جامعه آنقدر مهم بود که یکی از مولفه های اصلی هویت یک فرد به شمار می رفت».

اما همه چیز به آرامی در قرن بیستم تغییر کرد زیرا ما از یک جامعه تولیدی به یک جامعه مصرف کننده تغییر کردیم. در نتیجه تأکید و تمرکز بر فضیلت و نیکی جای خود را به توجه و تمرکز بر نفس و دارایی های مادی داد.

ساسمن می گوید: «چشم انداز از خود گذشتگی به تدریج جای خود را به خودآگاهی داد.

پرورش خصوصیات فردی و تأثیر و ادراک بیرونی مهمتر از تزکیه قلب و فکر و اعمال پاک و نیک بود.

در عصر آزار و اذیت سایبری و اختلافات سیاسی، به نظر می رسد ویژگی های شخصیتی خوب معنای خود را از دست داده اند.

منش نیک شامل ویژگی هایی مانند وفاداری، صداقت، شجاعت، راستگویی، ثبات شخصیت و دیگر فضایل و ویژگی های مهمی است که رفتار انسان را ارتقا می بخشد. یک فرد با شخصیت سعی می کند در همه موقعیت ها کار درست را انجام دهد زیرا معتقد است کاری که انجام می دهد از نظر اخلاقی درست و به نفع همه است.

ویژگی های شخصیتی مثبت دیگری نیز وجود دارند که ارتباط چندانی با اخلاق ندارند، اما همچنان شخصیت فرد را مشخص می کنند و او را از دیگران متمایز می کنند. برای مثال، پشتکار یا خلاق بودن ممکن است ویژگی های بسیار خوبی باشد، اما الزامات اخلاقی نیستند.

وقتی فردی شخصیت خوب و برجسته ای داشته باشد این مشکل از طریق گفتار و رفتار او خود را نشان می دهد.

این مشکل به وجود یک ارزش یا ویژگی محدود نمی شود، بلکه به حالتی اشاره دارد که آن ویژگی ها در انتخاب های «خوب» افراد و پرهیز از انتخاب های «بد» آنها متجلی می شود.

برنز به طور گسترده ای برای ریخته گری مجسمه های برنزی استفاده می شود. آلیاژهای معمولی برنز دارای خاصیت غیرمعمول و مطلوبی هستند که درست قبل از انجماد کمی منبسط می شوند و در نتیجه جزئیات ریز شکل را پر می کنند. پس از سرد شدن، برنز کمی منقبض می‌شود و برداشتن آن از قالب آسان‌تر می‌شود [12] مجسمه‌های برنزی بالاترین شکل مجسمه‌سازی در هنر یونان باستان در نظر گرفته می‌شوند. البته تعداد کمی از آنها باقی مانده است زیرا برنز ماده ارزشمندی بود که در اواخر دوران باستان و قرون وسطی تا حدودی کمیاب بود. بسیاری از مشهورترین مجسمه‌های برنز یونانی از طریق نسخه‌های رومی مرمر شناخته شده‌اند که احتمال بیشتری وجود دارد که باقی مانده باشند.

مجسمه‌های برنزی از دوره‌های کوشانی، گوپتا و دوره‌های بعدی در هند یافت شده است [13]. صنعتگران هندی امپراطوری چولا در تامیل نادو از برنز برای ساختن مجسمه‌هایی با جزئیات پیچیده که خدایان هندو را به تصویر می‌کشید، استفاده کردند.