محصولات پتروشیمی

اگرچه انگلستان در این دوره نتوانست سرزمین های ماوراء بحری را مستعمره کند، در مقایسه با سایر کشورهای اروپایی، آنها با موفقیت ایرلند را در قرن شانزدهم مستعمره خود کردند. این اقدام آنها به پروتستانیسم ایرلند نیز منجر شد. در طول استعمار ایرلند (در قرن 16 و 17)، تعداد زیادی از ساکنان سرزمین اصلی، عمدتا پروتستان، به این کشور نقل مکان کردند. این مهاجرت های گسترده ساختار جمعیتی ایرلند را تغییر داد و این منطقه بالفعل هویت بریتانیایی و پروتستانی به خود گرفت. طبقه حاکم جدید - که جایگزین طبقه حاکم کاتولیک شده بود - نماینده منافع کلیسای پروتستان و مردم انگلیس و اسکاتلند بود.

دولت بریتانیا که مهاجرت به ایرلند را به صورت رسمی و سازماندهی شده کنترل می کرد، زمین هایی را در اختیار مهاجران قرار داد - که در ادبیات رسمی دولت بریتانیا به آنها کشاورز گفته می شد. این مهاجرت ها در زمان هنری هشتم آغاز شد، در زمان مری اول و الیزابت اول ادامه یافت و در زمان جیمز اول به اوج خود رسید. در زمان چارلز اول، "کشاورزان" اسکاتلندی نیز رسماً به مستعمره نشینان سابق اضافه شدند.

آخرین مهاجرت بزرگ و سازمان یافته از انگلستان و اسکاتلند به ایرلند در دهه 1750 صورت گرفت. زمانی که هزاران نیروی پارلمانی در ایرلند مستقر بودند.