محصولات پتروشیمی

روند استقلال مستعمرات سفیدپوست بریتانیا در سال 1839 با گزارش دورهام آغاز شد. به دنبال مخالفت بریتانیا با اتحاد کانادا جنوبی و شمال کانادا که به شورش مسلحانه کانادا انجامید، پارلمان بریتانیا در سال 1840 طرحی را برای ادغام این دو منطقه تحت نام «استان کانادا» تصویب کرد. بریتانیا نیز در نوا اسکوشیا حکومتی مسؤول ایجاد کرد و این نوع حکومت به زودی در تمام مستعمرات آمریکای شمالی انگلستان معرفی شد. در سال 1867، پارلمان بریتانیا کانادا، نیوبرانزویک و نوا اسکوشیا را در طرحی برای ایجاد کنفدراسیونی به نام کانادا متحد کرد که می‌توانست به‌جز تصمیمات سیاست خارجی مستقل عمل کند. رویدادهای مشابهی در استرالیا و نیوزلند در اوایل قرن بیستم رخ داد

در دهه آخر قرن نوزدهم، تلاش ها برای ایجاد خودگردانی محلی در ایرلند افزایش یافت. ایرلند از سال 1800 تحت کنترل لندن بود و بین سالهای 1845 تا 1852 قحطی در این منطقه رخ داد که مقصر آن انگلستان بود و میلیون ها نفر را گرفت. نخست وزیر بریتانیا در آن زمان، ویلیام گلدستون، از دولت محلی ایرلند استقبال کرد و قصد داشت وضعیت مشابهی را در کانادا ایجاد کند، اما پارلمان با این امر موافقت نکرد. در واقع، اگرچه اگر این طرح تصویب می شد، ایرلند از خودمختاری کمتری نسبت به کانادا برخوردار می شد، اما در انگلستان این ترس وجود داشت که خودمختاری ایرلند استقلال آن کشور را به چالش بکشد و در نهایت منجر به فروپاشی امپراتوری شود. چند سال بعد، تلاش دیگری برای اعطای خودمختاری به ایرلند توسط پارلمان رد شد و تلاش سوم نیز به دلیل وقوع جنگ جهانی اول رها شد.