محصولات پتروشیمی

تحقیقات دانشمندان و محققین در صد سال گذشته نشان داده است که ایرانیان از پیشگامانی بودند که در پارچه بافی کار می کردند. حتی ساکنان ایران باستان در عصر حجر دوم (یا به اصطلاح عصر حجر میانی) با فنون بافندگی آشنا بودند. برای اثبات این حقیقت بهترین شاهد سفال ها، سنگ های قیمتی و مهره هایی است که بیش از هشت هزار سال قبل از میلاد مسیح در اعماق خاک این منطقه مدفون بوده است. کارلتون کن که در اداره کل باستان شناسی کار می کرد، طی کاوش های سال های 1328 تا 1329 (1949 تا 1950) در غاری معروف به غار کمربند در نزدیکی دریای خزر، پارچه هایی به دست آورد که ثابت می کرد مردم ایران از همان آغاز غارنشینی، پشم گوسفند و بز در پارچه بافته می شود. آزمایش کربن 14 روی پارچه ها نشان می دهد که قدمت آنها به 6500 سال قبل از میلاد می رسد.[8]

لنگرها و دوک های کشف شده در کاوش های مختلف در سی سال اخیر، گواه وجود کارگاه های بافندگی در ایران باستان است. باستان شناسانی مانند گیرشمن و فیلیس آکرمن تایید می کنند که قدمت این دوک ها و لنگرها به طور کامل با اولین نشانه های سکونت انسان در فلات ایران مطابقت دارد. در دوره تمدن شوش (4500 قبل از میلاد) هنر بافندگی به لطف ظرافت پارچه به کمال رسید. تیغه مسی به دست آمده با سفال های دوران اول شوش و تأثیر نمک های مس بر پارچه ای که تیغه در آن پیچیده شده است، شاهدی بر این مدعا است. بخش هایی از این تکه پارچه هم اکنون در موزه لوور موجود است [8].

از نوشته های گزنفون مشخص می شود که در دوره مادها و آذربایجان پارچه های زیباتر و بهتری نسبت به گذشته بافته می شد. زیرا کوروش هخامنشی تحت تأثیر زیبایی و کمال لباس مادها قرار گرفته و اقوام خود را به لباس پوشیدن مانند مادها تشویق می کرده است.